Op verzoek werd mij gevraagd te schrijven over ‘je anders voelen dan anderen’. Een herkenbaar thema want ik ben opgegroeid met de gedachte dat je niet mee hoeft te doen met de rest en dat het goed is om anders te zijn. Dus ik kan wel zeggen dat ik op dit gebied een ervaringsdeskundige ben. Alhoewel… deskundige…
Allemaal worden we dagelijks geconfronteerd met de hokjes waar we elkaar zo graag in stoppen. Die hokjes worden voornamelijk gecreëerd door de beelden die we zien op televisie, films, social media, reclame enzovoorts. Beelden van muzikanten, hippies, nerds, zakelijke mensen en noem maar op. Als je dit leuk vindt dan past dat ook vast wel bij je. Althans, dat verwacht men.
Regelmatig ben ik in mijn leven geconfronteerd met het gevoel van ‘anders zijn’. Het lijkt soms alsof ik bij geen enkel hokje hoor. Ik voel me geen musicus maar ik maak soms wel graag muziek, ik voel me geen hippie maar ik loop er soms wel graag zo bij. Ik heb veel hobby’s en niet één passie waar ik continu mee bezig ben. Ik ben gewoon heel creatief. Is daar een misschien hokje voor?
Uiteindelijk betekent het gevoel van ‘anders’ zijn ook dat jij de ander ‘anders’ vindt (zie ook: Is het mogelijk om te stoppen met oordelen?). Het gaat niet alleen om het plaatje van jezelf, maar ook om het plaatje waarmee jezelf vergelijkt. Het hokje waar jij de ander in stopt. Dus wie is er nu daadwerkelijk ‘anders’? En is dat wel echt zo?
Soms in een gesprek merk ik dat we niet op één lijn denken. We zijn verschillend. Ik ben anders en die ander dus ook. Misschien voelt die ander zich op dat moment wel net zo anders als ik? Dan zijn we daarin in ieder geval hetzelfde.
