
We hechten teveel waarde aan onze emoties
Laatst ben ik in tranen uitgebarsten voor een publiek van zo’n 70 man. Ok, 40 misschien maar het voelde als 100. Ze zaten in een halve cirkel om me heen en ik bevond me op een gelijkvloers podium.
Laatst ben ik in tranen uitgebarsten voor een publiek van zo’n 70 man. Ok, 40 misschien maar het voelde als 100. Ze zaten in een halve cirkel om me heen en ik bevond me op een gelijkvloers podium.
We doen het allemaal: ons laten leiden door angst. Zelfs de ogenschijnlijk zelfverzekerde Karlien (that’s me) laat zich bewust en onbewust leiden door angsten die diep van binnen verscholen zitten.
Geef het wat tijd, wordt er gezegd. Want tijd heelt alle wonden. Toch gebeurt het dat jaren later diezelfde wond open gaat.
Misschien herken je dit: er gebeurt iets, je vind het niet leuk, je wilt er niet meer aan denken, je baalt ervan dat je er nog steeds aan denkt, je wordt boos op jezelf omdat je ervan baalt, je raakt gefrustreerd omdat je boos wordt op jezelf en je wordt verdrietig omdat het niet lukt om het ‘los te laten’…
Wat bedoelen we daar eigenlijk mee? Geef het een plekje… ik krijg een er een beeld bij dat ik een vervelende gebeurtenis in een doosje moet stoppen zodat ik er niet meer aan hoef te denken.
We verlangen continu naar van alles en nog wat. Als ik meer tijd heb dan… Als ik meer geld heb dan… Als ik geen hoofdpijn heb dan… Als ik deze spullen heb dan… Als ik in een hutje op de hei woon dan…