Mijn backpack is gepakt. Het ticket is geboekt evenals de eerste twee nachten in een hostel. En daarna? We zien wel. Ik vertrek naar mijn comfort zone.
Hoe vaker je iets doet hoe meer comfortabel je je erbij voelt. Je eerste schooldag is spannend maar al gauw is het de normaalste zaak van de wereld. Je eerste werkdag is spannend maar na een paar maanden weet je niet beter. Het wordt de nieuwe ‘normaal’.
Toch laten we ons vaak tegen houden voor nieuwe, spannende dingen. Het ligt buiten onze comfort zone en het wordt steeds makkelijker om ervoor te kiezen iets niet te doen. Je hebt je baan, je hebt je huis, je hebt de dingen die je wilt. Waarom zou je daar van afwijken?
Zij die de dingen doen die anderen niet durven zoals het opzeggen van je baan omdat die je niet bevalt, zoals alleen op reis gaan, zoals je mening geven wanneer iedereen braaf stil blijft, zij hebben lef. Toch? Of zou het iets anders zijn?
Onzekerheden hebben we allemaal. De kracht om toch die dingen te doen waar je onzeker over bent, de dingen die buiten je comfort zone liggen, die kracht zit in het vertrouwen in jezelf (zie ook: De juiste weg kiezen: is er wel een verkeerde keuze?). Ja het is spannend, ja je bent onzeker. Wil dat zeggen dat je het niet gewoon kan doen? Dat je erop kan vertrouwen dat jij het aan kan? Ook als het niet gaat zoals je had verwacht?
Mijn eerste reis was spannend en toch heb ik het gedaan omdat ik wist dat het wel goed zou komen ondanks mijn onzekerheden. Mijn volgende reis is mijn comfort zone: een ticket en daarna zien we wel.
Het is mijn nieuwe ‘normaal’.
