Als je je handen voor je mond houdt en even niets meer zegt. Als je de woorden voor jezelf houdt op het moment dat je ze het liefst wilt uitspreken. Wat wordt dan belangrijk?
We kunnen veel met onze woorden. Liefde benoemen, verweer geven, pijn doen, iemand laten lachen. Het scala aan mogelijkheden is groot en nodig om te kunnen communiceren. Maar wat als we de woorden weg laten? Wat gebeurt er als je een keer niets zegt en alleen maar hoort en ziet?
Soms is het verstandiger om even niets te zeggen. Juist wanneer de drang het grootst is en je graag gehoord wilt worden. Je emoties zitten hoog, je moet iets kwijt, je wilt weten hoe het zit en het liefst nu meteen. Misschien wil je het er wel uit schreeuwen! Dat zijn vaak de momenten wanneer we onrealistisch zijn. Wanneer we van een mug een olifant maken en ons laten leiden door een scala aan gedachtes waarvan de meerderheid niet relevant is. Ons hoofd is er goed in om ons voor de gek te houden (zie ook: Rust in je hoofd door te stoppen met luisteren).
Iets uitpraten kan je beter doen als je rustig bent. Als je in staat bent om ook zelf te luisteren en te voorkomen dat het geen monoloog wordt. Uiteindelijk wil je gehoord worden maar als je vast zit in je eigen taal, niet luistert naar de ander, dan hoor je wellicht ook niet wat je zelf zegt en verdwijnt de kracht die woorden zouden kunnen hebben.
Als je in staat bent om tot rust te komen voordat je je woordkanon op iemand afvuurt neem je de tijd om te bedenken wat je nu eigenlijk wilt zeggen. We zijn goed in staat om er vanalles bij te halen wat er niet toe doet. Gebeurtenissen uit het verleden, invullen voor een ander, frustraties die betrekking hebben op iets anders. Maar ergens zit er een kern. Een waarde die je hebt waar mee gerommeld wordt. Je eigenwaarde, eerlijkheid, openheid, liefde…
