Graag wil ik nog even voortborduren op luisteren naar jezelf en aanhaken met grenzen aangeven. In mijn blog Waarom luisteren naar jezelf zo moeilijk is gaf ik al aan dat er veel dingen zijn om naar te luisteren. Eén daarvan is je grenzen.
Zinnen als ‘je grenzen aangeven’, ‘nee leren zeggen’, ‘op je strepen gaan staan’ et cetera komen allemaal op het zelfde neer: ze geven aan dat er een limiet is aan wat wij van onszelf of een ander van ons kan vragen. Als er over een grens heen gegaan wordt kan dat stress, frustratie, vermoeidheid of andere gevolgen teweeg brengen.
Bij grenzen denk ik altijd aan een grenspaal met bewaking ervoor: tot hier en niet verder. Alsof je het fort moet bewaken voor gevaar. Het voelt als een verdedigende houding en is daarmee vrij negatief. Je gaat uit van de dreiging. Misschien zit er zelfs wel een angst achter. Onzekerheid over wat anderen van je vinden als je daadwerkelijk nee zegt.
Uiteindelijk draait het niet om de grenzen, het draait om jou. Sterk in je schoenen staan betekent niet dat je jezelf moet verdedigen maar dat je van jezelf mag houden. Je hoeft niet je best te doen om nee te zeggen tegen iets of iemand anders als je ja zegt tegen jezelf. De boodschap blijft hetzelfde maar komt vanuit een heel ander gevoel. Een gevoel van eigenwaarde.
Je kan voor een grenspaal staan om jezelf te verdedigen. Je kan erachter gaan staan om jezelf te beschermen. Of je kan hem weg laten en erop vertrouwen dat als jij ja zegt tegen jezelf, de grens vanzelf zichtbaar wordt.
