Tot een aantal jaar geleden ging bij thuiskomst altijd direct de tv aan. Als achtergrond geluid. Wat er dan op stond deed er niet toe, er was in ieder geval geluid dus ik was minder alleen. Er was geen akelige stilte…
Ik ben vast niet de enige die moeite heeft of heeft gehad met stilte. Op de een of andere manier geeft stilte een raar gevoel. Eng. Er is zoveel geluid om ons heen de hele dag dat een stilte ongemakkelijk voelt. Een letterlijke stilte zorgt ervoor dat we alle geluiden van binnen horen, en dat kan soms veel innerlijk lawaai opleveren.
Toch is innerlijke stilte er altijd. Met alle geluiden en bezigheden die van binnen spelen kan je stil zijn. Het is geen zoektocht of iets waar je naar toe gaat. Het is juist iets waar je afstand van neemt. Afstand van de geluiden in jezelf: je gedachtes, je emoties, je oordelen, je percepties (Is het mogelijk om te stoppen met oordelen?). Alsof je boven op een berg zit en alles aan het observeren bent. Een trein van gedachtes gaat voorbij in het dal. Je bent stil door ze te bekijken en voorbij te laten gaan. Je zit niet in de trein, je kijkt ernaar.
Innerlijke stilte kan je oefenen. In het groot en in het klein. Je kan oefenen in het groot door te mediteren en yoga. In het klein door af en toe even letterlijk stil te staan. Wat doe ik nu eigenlijk? Kan ik ook langzamer lopen? Kan ik dit van een afstand bekijken?
Door afstand te nemen van de geluiden binnenin en ze simpelweg te observeren kom je uiteindelijk dichter bij jezelf. Je kan stil zijn.
