Hou je handen voor je ogen. Wat zie je? Eerst lijkt het zwart. En dan verschijnen er schimmen. Afdrukken van wat je met ogen open zag. De lichtvlekken. Tot ze verdwijnen en het weer rustig wordt.
Een vriendin liet mij een video zien waarin de vraag gesteld werd: is er iets als teveel introspectie? Kan je teveel bezig zijn met jezelf? Ze moest daarbij aan ons beide denken, want wij zijn er goed in: naar binnen kijken. En soms kunnen we ons daarin verliezen en zien we teveel.
Je ogen dicht doen en naar binnen kijken of je ogen sluiten voor wat je ziet. Wat is wijsheid? Wanneer er een stortvloed aan gedachtes en emoties voorbij komt, moet ik dan kijken of juist niet? Waar ligt de grens tussen persoonlijke ontwikkeling en jezelf verliezen in het onnodige?
Ik heb het vaak over observeren (zie ook: Ssst! Het observeren van innerlijk lawaai) Door te observeren wat er speelt, in plaats van je er in te mengen, ben je in staat om alleen met datgene aan de slag te gaan wat echt je aandacht nodig heeft. Je overziet het geheel en haalt eruit wat van belang is. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk maar deze ken je vast ook: moeilijk is niet onmogelijk.
Het is niet alleen een kwestie van proberen maar ook een kwestie van durven: je gedachtes en emoties beschouwen als iets wat je hebt en niet wat je bent. Ze geven je een gevoel van identiteit dus wat blijft er over als je je daarvan los maakt? Wie ben je dan nog? Als je dat ziet hoef je niet meer te kijken en kan je rustig je ogen sluiten. Jij bent de essentie van wie je bent. Jij, die je altijd al bent geweest.
