Als voormalig piekeraar kreeg ik het regelmatig te horen: Karlien, laat het los! Vaak goedbedoeld, soms geïrriteerd van mijn frustraties en regelmatig vrij zinloos want als ik dan vroeg: hoe kan ik leren loslaten? Had niemand daar een antwoord op.
Misschien herken je dit: er gebeurt iets, je vind het niet leuk, je wilt er niet meer aan denken, je baalt ervan dat je er nog steeds aan denkt, je wordt boos op jezelf omdat je ervan baalt, je raakt gefrustreerd omdat je boos wordt op jezelf en je wordt verdrietig omdat het niet lukt om het ‘los te laten’…
Proberen iets los te laten kan op deze manier een behoorlijk frustrerende bezigheid zijn. Hoe harder we bezig zijn om iets los te laten, hoe meer aandacht we geven aan iets wat we niet willen hebben. We willen onze vervelende gevoelens het liefst ergens wegstoppen (zie ook: Verwerken: hoe geef je iets vervelends een plekje?) en misschien mag je er van jezelf niet meer aan denken. Is dat niet wat we bedoelen met loslaten?
Met gemiddeld 60.000 gedachtes per dag (zie ook: Waarom luisteren naar jezelf zo moeilijk is) die je niet echt bepaald onder controle hebt, is dat vrij lastig. Ook je emoties heb ik je niet altijd onder controle, je voelt nu eenmaal wat je voelt. Het kan behoorlijk frustrerend zijn als je probeert iets niet te hebben wat er toch wel is. Dus heeft het wel zin om te proberen iets ‘los te laten’ als dat er in resulteert dat je het alleen maar meer ‘vasthoudt’ omdat het je zo bezig houdt?
Als het dan toch zoveel aandacht vraagt, waarom dan geen liefdevolle aandacht. Pijn kan je verzachten met compassie en liefde. Misschien niet eens verzachten, maar zelfs omzetten in. Een liefdevolle blik op datgene wat je dwars zit zorgt voor nieuwe perspectieven, minder oordelen over jezelf en anderen, misschien een stukje vergeving of gewoon een fijner gevoel.
Het is een oefening, liefdevolle aandacht. Maar moeilijk is niet onmogelijk.
Aldus, zij die niet meer piekert
