Het gras is groener aan de andere kant van de heuvel. Die uitspraak kennen we allemaal wel en we weten rationeel gezien dat het niet altijd waar is. Toch blijven we onszelf vergelijken met de buren en hebben daarnaast het streven om ‘jezelf’ te zijn. Ons perfectionisme zit ons in de weg met twee tegenstrijdige verlangens waardoor we wel eens in de war raken over wat we nu eigenlijk echt zelf willen en wie we zijn.
We worden dan ook flink beïnvloed met beelden van hoe we zouden moeten zijn en wat ons beter of gelukkiger maakt. Zelfs het wegdoen van tv biedt geen oplossing om deze invloed te vermijden, alleen te verminderen. Toch kunnen we nooit iedereen zijn. Er zijn zoveel verschillen dat er altijd iemand is die anders is dan jij en misschien wel op zo’n manier dat je denkt: was ik maar zo. Is het misschien een onmogelijk streven naar perfectie? En wat is dan perfect?
Net zoals het gras onderhevig is aan het weer zijn ook wij onderhevig aan allerlei toestanden (zie ook: Het observeren van innerlijk lawaai). De gebeurtenissen in ons leven, de alledaagse dingen, de ochtendhumeuren en geluksmomentjes. Perfectie is wat dat betreft een momentopname. Datgene wat je bij een ander aanschouwd is niet een constante staat van zijn maar een moment waarin diegene iets doet wat jij waardeert, benijd of liefhebt. Zo heb je zelf ook je perfecte momentopnames waarin iemand datgene ervaart bij jou. We zijn allemaal perfect. Op z’n tijd.
We ervaren een momentje van imperfectie door onszelf te vergelijken met de ander en iets te zien wat we bij onszelf ook graag zouden zien. Een moment waarin we even graag die ander zouden willen zijn. Maar blij zijn met wie je bent en een ander benijden om wie hij of zij is kunnen langs elkaar leven. We zijn wie we zijn op dat moment. En misschien zijn onze eigen perfectie momentjes dan ook geen momentjes van perfectie, maar momentjes van inspiratie.
