Vrij van onzekerheden, belemmeringen en vrij van de dingen die je meedraagt uit je verleden. Een innerlijke vrijheid, is dat mogelijk? Zouden we alles los kunnen laten en vrij kunnen zijn? Kunnen we dan ons hart volgen?
Je ogen dicht doen en naar binnen kijken of je ogen sluiten voor wat je ziet. Wat is wijsheid? Wanneer er een stortvloed aan gedachtes en emoties voorbij komt, moet ik dan kijken of juist niet?
Zij die de dingen doen die anderen niet durven zoals het opzeggen van je baan omdat die je niet bevalt, zoals alleen op reis gaan, zoals je mening geven wanneer iedereen braaf stil blijft, zij hebben lef. Toch? Of zou het iets anders zijn?
Zinnen als ‘je grenzen aangeven’, ‘nee leren zeggen’, ‘op je strepen gaan staan’ et cetera komen allemaal op het zelfde neer: ze geven aan dat er een limiet is aan wat wij van onszelf of een ander van ons kan vragen.
Diep van binnen weet je wel wat je wilt. Alleen het uitvoeren van die keuze zorgt ervoor dat het definitief wordt, je kan de effecten ervan misschien niet meer terug draaien. Wat nu als je dan toch een verkeerde keuze hebt gemaakt?