Regelmatig praat ik met mensen over mijn blog en waar ik over schrijf. Vaak begin ik over loslaten en hoe ik deze zin zo vaak gehoord heb maar niemand me kon vertellen hoe dat moet. Net als ik hebben ook andere mensen één zin die ze niet meer aan kunnen horen. Voor de vrouw die ik tegenkwam was dat: geef het een plekje. Is dat wel de manier om iets te verwerken?
Wat bedoelen we daar eigenlijk mee? Geef het een plekje… ik krijg een er een beeld bij dat ik een vervelende gebeurtenis in een doosje moet stoppen zodat ik er niet meer aan hoef te denken. Maar uiteindelijk is de gedachte eraan niet verdwenen, want dat doosje is nog aanwezig.
Wat moeten we eigenlijk een plekje geven? De gebeurtenis? De emotie? De pijn? De gedachtes?
De reden dat ‘geef het een plekje’ een zin is die niet altijd helpt om iets te verwerken is dat het zou impliceren dat er een plaats is ergens in je hoofd of in je lijf waar we gedachtes, emoties of pijn kunnen opbergen. Maar dat zou betekenen dat als we het een plekje geven, ze daar lekker blijven zitten. Liever zouden we ze zien verdwijnen.
Wat we eigenlijk bedoelen met ‘geef het een plekje’ is ‘accepteren en loslaten’. Maar hoe doe je dat dan? In mijn blog ‘Accepteren en het veranderen van je focus’ schreef ik hoe we kunnen accepteren dat we iets niet leuk vinden in plaats van proberen te accepteren dat iets is zoals het is. Het accepteren van de pijn maakt het lichter en minder aanwezig. Dus misschien moeten we het geen plekje geven, maar iets anders…
Wat dacht je van beetje liefde. Liefde in de vorm van vergeving. Liefde voor je medemens en liefde voor jezelf. Niet zozeer liefde voor hetgeen wat je pijn doet, maar liefde voor de pijn. Maakt dat het niet een stuk lichter?
Een vervelende gebeurtenis kan lang blijven hangen en voor vervelende gedachtes, emoties en pijn zorgen. Stop je wond niet in een doosje, doe er een kusje op. Geef het liefde.
